غلامعلی پورعطایی، دوتار نواز خراسانی، درگذشت

غلامعلی پورعطایی، دوتار نواز خراسانی، درگذشت

غلامعلی پورعطایی، نوازنده دوتار و خواننده ترانه‌های محلی خراسانی، در گذشت.

آقای پورعطایی که به خواندن آوازهای عاشقانه و عارفانه شهرت داشت و با خواندن ترانه «نوایی نوایی» به محبوبیت بسیاری دست پیدا کرده بود، روز شنبه ۱۲ مهر ماه در ۷۳ سالگی در مشهد درگذشت.

این نوازنده دوتار، متولد محمودآباد تربت جام و بازنشسته آموزش و پرورش بود. او موسیقی خود را در برنامه‌های مختلفی در تهران نیز اجرا کرد و برای موسیقی برخی از فیلم‌ها و سریال‌ها هم ساز زد؛ از جمله آثاری از بهرام بیضایی و واروژ کریم مسیحی.او در سال ۱۳۴۴ به تهران دعوت شد و در تالار رودکی و مجامع هنری و فرهنگی به اجرای برنامه پرداخت. این برنامه‌های او با استقبال فراوانی مواجه شد.

به گزارش ایسنا، این پیشکسوت موسیقی نواحی خراسان مدتی به عفونت ریه و سنگ صفرا مبتلا بود و در ماههای اخیر از سردرد، درد کمر و گردن رنج می‌برد.

یادش گرامی باد

دوست دارید پنیر بخورید؟ احتمالا کمبود کلسیم دارید

دوست دارید پنیر بخورید؟ احتمالا کمبود کلسیم دارید

محققان معتقدند که میان گرسنگی و میل ناگهانی برای خوردن یک ماده خاص، تفاوت وجود دارد.

به عنوان مثال شکلات غنی از منیزیم است و بنابراین، اگر یک دفعه دلتان شکلات خواست، ممکن است بدن‌تان دچار کمبود این ماده معدنی شده باشد. منیزیم برای پوست و مو حیاتی است.

پرفسور نیکلا لاو، متخصص تغذیه دانشگاه لنکشایر مرکزی، در این باره گفت: نوشیدن زیاد الکل، چای، ‌قهوه و نوشابه‎های گازدار می‎تواند سطح منیزیم را کاهش دهد.

اگر دلتان یخ خواست، ‌نشان می‎دهد که شاید دچار کم‎خونی هستید و بدن‎تان آهن کم دارد و علاقه به خوردن گوشت هم نشان دهنده کمبود آهن و روی و تمایل به خوردن پنیر، ‌نشانه کمبود کلسیم است.

بررسی عملکرد کاروان/نکاتی خواندنی درباره کاروان اعزامی ایران به اینچئون

 بررسی عملکرد کاروان/نکاتی خواندنی درباره کاروان اعزامی ایران به اینچئون

ایران با کسب 21 مدال طلا رتبه پنجم بازی های آسیایی را به دست آورد

پایان کاروان ایران در هفدهمین دوره بازی های آسیایی با کسب یک مدال برنز دیگر در کاراته.البته این بار و برای نخستین بار پس از انقلاب21 طلا گرفتیم.از روز نخست همه اش استرس بود و نگرانی.از همان روزی که دولت تدبیر و امید روی کار آمد بازی های آسیایی یکی از دغدغه ها بود.کسب 20 مدال طلا در بازی های آسیایی گوانگژو،زمان از دست رفته برای آماده سازی تیم ها،کارشکنی های زیاد و گیر افتادن در کمند تعلیق شرایط را دشوار کرده بود.آنقدر دشوار که وزارت خانه بدون وزیر را مجبور کرد تا از یک سال قبل برای این بازی های مهم استارت بزند.

شرایط  سخت و بود و توقع ها زیاد.نطق زیرکانه رییس جمهور اسبق و اینکه کاروان ایران می تواند در دوره های بعدی بازی های آسیایی بالاتر از کشورهایی مثل کره و ژاپن در جایگاه سوم قرار بگیرد جو سنگینی را به راه انداخته بود.آیا واقعا پشت این نطق برنامه ای کارشناسی شده قرار داشت؟چرا وقتی که از پتانسیل ورزش کشور خودمان آگاه هستیم و می دانیم که تا سالها سال بعد نمی توانیم به چنین جایگاهی دست پیدا کنیم این حرف ها را به زبان می آوریم؟

چهار سال قبل ورزش ایران شرایط پر فراز و نشیبی را تحمل کرد.آن موقع هنوز سازمان تربیت بدنی به وزارت خانه تبدیل نشده بود.سعید لو رییس این سازمان بود و محمد علی آبادی هم رییس کمیته ملی المپیک.مدیرانی که ورزش ایران را به ورطه نابودی کشاندند و شرایطی را فراهم کردند که انواع و اقسام تعلیق ها گریبان رشته های مختلف را گرفت.اختلاف بین سازمان تربیت بدنی و کمیته ملی حتی به مجامع بین المللی هم کشیده شده بود.سبقت گرفتن برای توزیع مدال در بازی های آسیایی گوانگژو و نسب دادن موفقیت های آن کاروان به خودشان کار را به جایی رسانده بود که پای رییس جمهور برای وساطت به میان کشیده شد تا اختلاف این دو نهاد بیش از پیش نمایان نشود.آتش این اختلاف اما خاموش شدنی نبود.رفته رفته شعله گسترده شد و فراگیر.دوگانگی بین فدراسیون ها که بعضی ها چپ می زدند و بعضی ها راست باعث شد تا ورزش ایران روزهایی در کمند تعلیق را سپری کند.مدیران ورزشی با هم به اختلاف خورده بودند و بالاتر از سیاهی رنگی را نمی دیدند.آنها که به عقیده خودشان بزرگان ورزش بودند و موفق تر خودشان مدیری وجود نداشت آبشان را در آسیاب این اختلاف ریختند و با فراموش کردن سیاست های فدراسیون،ورزشکاران و از همه مهم تر موفقیت ایران وارد این بازی از پیش باخته شدند.روزها گذشت و گذشت و کسی حتی به فکر بازی های پیش رو در آسیا نبود.دولت تغییر کرد،وزیر جدید آمد و دستی که در پوست گردو مانده.آن هم با وعده ای که از دوره قبل به یادگار مانده بود.کسب جایگاه سومی که به قول رییس جمهور وقت او فرمولش را به عباسی گفته بود.فقط یک سال زمان باقی مانده بود و این همه مشکل.حالا زمان انتخابات کمیته ملی المپیک هم فرا رسیده بود.انتخاباتی که برگزار شد و ریاستش به کیومرث هاشمی رسید.مدیری که سوابق خوبی در ورزش کشور دارد اما زمان کافی برای آماده سازی کاروان ایران در بازی های آسیای نداشت؛کمتر از یک سال.با همه این شرایط  کاروان ایران با رشته های کیفی و مدال آور و البته کاهش 85 ورزشکار نسبت به دوره قبل،به بازی های آسیایی اعزام شد.بازی هایی که این بار شاید تکرار مقام چهارمی گوانگژو در آن سخت بود.این بار قزاق ها با توپ پر آمده بودند و اصلا دوست نداشتند مثل دوره قبل ناکام باشند. روزهایی که آنها داشتند تیم های شان را آماده بازی های آسیایی می کردند مسئولان وقت ورزش ما  در دعوای سیاسی با چند رئیس فدراسیون مدال آور ،به دنبال عزل مسئولان این فدراسیون ها بودند.

با این حال کاروان ایران به هفدمین دوره بازی های آسیایی اعزام شد و هرچند نتوانست مقام چهارمی در دوره قبل را تکرار کند اما در تاریخ ورزش ایران در پس از انقلاب رکورد شکنی کرد و با 21 مدال طلا به دست آورد.

حال برای بررسی عملکرد کاروان ایران در بازی های آسیایی، باید ابتدا به این نکته توجه داشته باشیم که آیا می خواهیم نتایج را با دوره های قبل مقایسه کنیم یا قرار است این نتایج نسبت به شرایطی که در چهار سال گذشته داشتیم، بررسی شود؟ آیا می خواهیم در نهایت بگوییم در این دوره موفق بوده ایم یا اینکه موفقیت لازم را نداشته ایم؟